Dlaczego przestałem grać w League of Legends

League of Legends i ja tworzyliśmy przez lata toksyczny związek. Ja rzucałem stanowczymi hasłami, że kończę z tym gównem, ale LoL wracał jak bumerang. Trwaliśmy w takiej relacji przez dobre kilka lat. Ale od początku.

Jako, że zawsze bardziej interesowały mnie sieciówki niż zazwyczaj o wiele bardziej bogate fabularnie singlówki, stosunkowo dobrze wiedziałem co dzieje się na rynku gier online. LoLa odkryłem, kiedy jego krzyk ledwo przedzierał się przez wołania całej masy tytułów mmo. Zacząłem grać chyba jakoś w 2011 (to było aż 5 lat temu, dacie wiarę?). Początki wspominam lepiej niż dobrze. Musicie wiedzieć, że kiedy decydowałem się grać w jakiś tytuł, to miałem zamiar robić to totalnie na serio, czyli zakładałem, że to właśnie w nim trwonił będę spory szmat mojego wolnego czasu. Oczywiście jeśli gra nie zniechęciła mnie do siebie już w pierwszych 15 minutach rozgrywki.

Tak wyglądało League of Legends, gdy zaczynałem grać. Teraz jest lepiej. O wiele.

Po kilku tygodniach zachęciłem do rypania w LoLa swoich kumpli z osiedla, z którymi spędziłem chyba tyle samo czasu online co offline. Było zajebiście! Zwłaszcza kiedy udawało nam  się sklecić pełny skład do grania meczy 5 vs 5. Kto nie przesiadywał godzinami w grze z paczką kolegów i nie wysłuchiwał tych wszystkich bekań, pierdów, narzekań i kłótni na skypie, ten życia nie zna. Wychowałem się na internetowej ulicy. Peja byłby dumny. Chyba.

O ile dobrze pamiętam, mój złoty okres związany z tą grą przypadał jakoś na 15-16 rok mego zacnego żywota, czyli i tak byłem starszy o jakieś 9 lat od dzisiejszego przeciętnego gracza LoLa. Już wtedy zaczynało dochodzić do różnych spięć w naszej paczce, oczywiście przeważnie na czas rozgrywki, ale bywało ostro. Ja sam nie umiałem wtedy za bardzo panować nad emocjami i w efekcie wszyscy byliśmy pokłóceni. Przez grę. Jeśli nie mieliście do czynienia z  produkcją Riotu, to możecie sobie zaledwie próbować wyobrazić, jak intensywne doznania mogły targać piątką nastolatków, która chciała wygrać za wszelką cenę (w produkcji, gdzie gra drużynowa i wzajemna kooperacja to podstawa). Bardzo łatwo było wtedy zwalić winę na tylko jedną osobę, miało się wtedy czyste konto. W LoLa rąbaliśmy po kilka godzin dziennie.

Tak to się kończyło

Potem wszystko się rozlazło, doszły różne obowiązki i w efekcie, zacząłem grać o wiele bardziej sporadycznie. Wszystko to przeplecione było moją działalnością na YouTubie, która poniekąd była ściśle powiązana z tą grą i w jakimś stopniu to była główna motywacja do tego, żeby nie przestawać grać. Ekipy już nie było, a mi pozostawało granie z nieznajomymi. Kurwa, jacy to byli nieznajomi. Nigdy nie spotkałem tylu zawistnych kretynów w internecie, co w LoLu. Kompletna niechęć do współpracy, ciskanie po matkach, robienie wszystkim na złość i wiele, wiele innych rzeczy, które przełożyły się na to, że po 90% meczy byłem kłębkiem nerwów. Serio.

Po jakimś czasie grałem już tylko wtedy, gdy miałem nagrać coś na YouTuba. Przyjemność z tego była umiarkowana, a po każdym meczu miałem ochotę znaleźć po IP wszystkich trolli, z którymi miałem cokolwiek do czynienia i po kolei nabijać ich na pal, żeby zdychali w męczarniach. Skurwysyny.

Widzicie? Czy to jest normalne?

Problem w tym, że z biegiem czasu, społeczność gry stawała się coraz bardziej fatalna. Śmiało mogę powiedzieć, że League of Legends i CS:GO przyciągnęło do siebie największą dzieciarnię tego globu. A gry przecież mają służyć nam jako miejsce, gdzie fajnie możemy spędzić nasz wolny czas, prawda? Chodzenie nabuzowanym i wkurwionym przez resztę dnia, bo przegrałem mecz, to już lekka patologia. W końcu oderwałem się zupełnie od tematyki LoLa, przebranżawiając całkowicie mój kanał na YouTube.

Dzisiaj zagrałem sobie na próbę 2 mecze. Nic się nie zmieniło. No, może bachorów i napinaczy jest więcej. Szkoda nerwów.